Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Ανθισμένη μανόλια

Ένα λεπτό άρωμα οδήγησε τα βήματα στο δένδρο, καταμεσής του πάρκου. Το μπουμπούκι, ανάμεσα στα φύλλα, στα χαμηλά κλαριά, έδωσε μια υπόσχεση για αργότερα


Σήκωσα τα μάτια στον ουρανό και το βρήκα...

8 σχόλια:

mermyblue είπε...

καλημέρα
τι ομορφιά...
τι άλλο να πει κανείς μπροστά σ'αυτό;

marcovaldo είπε...

Μια μικρή ανάσα...
Καλημέρα, καλή εβδομάδα!

Unknown είπε...

Πάντα μα πάντα σε αποζημιώνει το άνθος της.

marcovaldo είπε...

Μεγάλη αλήθεια. Πάντα βέβαια εξαρτάται και από τον τρόπο που την πλησιάζεις...

Unknown είπε...

Πάντα, αγαπημένε μου φίλε! Είναι αδύνατον να αντισταθεί κανείς στο μεγαλείο της...

marcovaldo είπε...

Πάντα καλέ μου φίλε. Η μόνη ένσταση βρίσκεται... στο φύλο

Unknown είπε...

Είδατε τι έπαθα... Μαγεμένος από το άνθος... Μαγεμένος από το φύλλο...

Επανορθώνω: "Πάντα, αγαπημένη φίλη..."

marcovaldo είπε...

...και στις καλύτερες των οικογενειών. Κάτι έχει να μας πει γι' αυτό η "δωδέκατη νύχτα".