". . . ένα φύλλο που κιτρίνιζε σε ένα κλαδί, ένα φτερό που είχε μπλεχτεί στα κεραμίδια, δεν του ξέφευγαν ποτέ. . ."
Ίταλο Καλβίνο
Σάββατο 5 Ιουνίου 2010
Ανθισμένη μανόλια
Ένα λεπτό άρωμα οδήγησε τα βήματα στο δένδρο, καταμεσής του πάρκου. Το μπουμπούκι, ανάμεσα στα φύλλα, στα χαμηλά κλαριά, έδωσε μια υπόσχεση για αργότερα
8 σχόλια:
καλημέρα
τι ομορφιά...
τι άλλο να πει κανείς μπροστά σ'αυτό;
Μια μικρή ανάσα...
Καλημέρα, καλή εβδομάδα!
Πάντα μα πάντα σε αποζημιώνει το άνθος της.
Μεγάλη αλήθεια. Πάντα βέβαια εξαρτάται και από τον τρόπο που την πλησιάζεις...
Πάντα, αγαπημένε μου φίλε! Είναι αδύνατον να αντισταθεί κανείς στο μεγαλείο της...
Πάντα καλέ μου φίλε. Η μόνη ένσταση βρίσκεται... στο φύλο
Είδατε τι έπαθα... Μαγεμένος από το άνθος... Μαγεμένος από το φύλλο...
Επανορθώνω: "Πάντα, αγαπημένη φίλη..."
...και στις καλύτερες των οικογενειών. Κάτι έχει να μας πει γι' αυτό η "δωδέκατη νύχτα".
Δημοσίευση σχολίου