Χωρίς λόγια

Περπατώ στο δάσος. Δεν περπατώ απλά. Βρίσκομαι εκεί, υπάρχω μέσα του. Οι εικόνες που προσλαμβάνω δεν είναι ποτέ ίδιες. Όμως . . . κάτι συμβαίνει εδώ. . . περίεργο. Θα βγω από το μονοπάτι, για να πλησιάσω τον κορμό αυτού του πεύκου.

Η φύση αγαπά τις συνθέσεις. Είναι τα φύλλα μιας συκιάς, που αποφάσισε να συγκατοικίσει μέσα σε αυτό το μικρό άνοιγμα του ξύλου. Ακούγεται πεντακάθαρα η φωνή της. Δεν θέλω να την μεταφράσω στα ελληνικά. Θα χαθεί το νόημα.

Ξημέρωσε. . .

Πάλεψε στον ύπνο του και απόκαμε. Το βρήκε το ξημέρωμα, ακουμπισμένο στο πεζούλι, με τα σημάδια της μάχης στο κορμί του.

Καρδερίνες

Οι καρδερίνες δεν είναι πουλιά, που πρέπει να τα βλέπουμε στα κλουβιά. Όχι φυσικά, ότι πρέπει να φυλακίζεται οποιοσδήποτε άλλος άγριος οργανισμός. Πριν λίγους μήνες, ο σύλλογος προστασίας και περίθαλψης άγριας ζωής Anima, απελευθέρωσε δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο της Βραυρώνας, μαζί με άλλα πουλιά και μια καρδερίνα. Αυτήν ακριβώς που βλέπουμε ακριβώς επάνω, λίγα δευτερόλεπτα μετά την απελευθέρωσή της.

*****

Με μεγάλη μου χαρά, την Κυριακή που μας πέρασε, Πανευρωπαϊκή Μέρα των Πουλιών, είδα στο χώρο αυτόν, ένα ολόκληρο κοπάδι καρδερίνες, να πετούν δίπλα στα άφθονα γαϊδουράγκαθα.
Στην φωτογραφία, πιο κάτω, εκτός από αυτήν την καρδερίνα στο πρώτο πλάνο, διακρίνεται και με μια άλλη πίσω της, κάπως περισσότερο low profil.

Παιχνίδια στην υδρορροή

Αναπνέουν πλάι μας. Φτεροκοπάνε ασταμάτητα. Δίνουν ζωή, στα τσιμέντα που μας περιβάλλουν. Αξίζουν μια δεύτερη ματιά.

Σούρουπο

Ο μυγοχάφτης χαιρετά τον ήλιο και αυτός τον σημαδεύει μαλακά με μια ακτίνα του.