Ίσως κάποιο είδος σπουργιτιού, που δεν το γνωρίζω, ίσως να είναι δυο μικρογαλιάντρες, που ετοιμάζονται για να πάρουν το πρωινό τους. Δεν έχει τελικά τόση σημασία.
Ας μην γεμίσουμε την σακκούλα . . . και για αργότερα, παίρνοντας τα μαζί στο σπίτι (παρόλο που ο αυθεντικός Marcovaldo, του Ίταλο Καλβίνο, αυτό ακριβώς θα έκανε). Μια χούφτα εκεί, κάτω από το δένδρο, να μας βλέπει και αυτό να τα τρώμε κάτω από την σκιά του και να χαίρεται.
2 σχόλια:
Συμφωνώ έχοντας ακόμα τη γεύση τους στο στόμα (τώρα δα τρώω)!
Μαζί με λίγο δροσερό νεράκι, το τέλειο!
Δημοσίευση σχολίου