Το βλέμμα μου σταματά πάνω σε ένα κλαδί πεύκου. Δυο παπαδίτσες, δυο μικροί καλόγεροι κάνουν τα ακροβατικά τους.
Σταματάει δίπλα τους ένα θυληκό κοτσύφι. Βαστάει στο ράμφος του ένα λεπτό γαλάζιο κουρελάκι. Πηδάει στο διπλανό κλωνάρι και έπειτα χώνεται βαθιά στο φύλλωμα του πεύκου. Περιμένω αρκετή ώρα. Δεν φαίνεται καθόλου. Μάλλον το σπιτικό απέκτησε καινούργια επίπλωση.
3 σχόλια:
Ως παιδί της πόλης ζηλεύω αυτή την ευκολία να ξεωρίζετε πουλιά, δέντρα, ζωντανά...
Και εγώ παιδί της πόλης είμαι. Παρατηρητικότητα μόνο χρειάζεται και λαχτάρα να εντοπίσεις κάθε φορά την κίνηση, το χρώμα, το φτερούγισμα.
"Λαχτάρα": ωραία λέξη, γεμάτη!
Δημοσίευση σχολίου