Miα καλή πράξη

Τα κλωνάρια της ελιάς, στο πεζοδρόμιο της διπλανής πολυκατοικίας, είχαν βαρύνει από τον πολύ καρπό. Περίμενα. . . περίμενα, πέρασε το λίγος του φεγγαριού, αλλά τίποτα. Κάποιος, έπρεπε να ξαλαφρώσει το δενδράκι. Αυτή είναι μια δουλειά για τον Marcovaldo.

Στους δυο. . . τρίτος δεν χωρεί

Τα έβλεπα διαρκώς να πετούν δίπλα μου, κολλημένα μεταξύ τους. Όταν κάθησαν πάνω στο κλαράκι, μπόρεσα να παρατηρήσω καλύτερα την στάση. Αναρωτιέμαι τώρα και εγώ-ποια στάση πρέπει να κρατήσω; - όπως έλεγε παλιότερα και η γάτα Λουκρητία στον Καστράτο, του Αρκά.

Φθάνουν για όλους μας. . .

. . . όταν τα μοιραζόμαστε.
Ίσως κάποιο είδος σπουργιτιού, που δεν το γνωρίζω, ίσως να είναι δυο μικρογαλιάντρες, που ετοιμάζονται για να πάρουν το πρωινό τους. Δεν έχει τελικά τόση σημασία.
Ας μην γεμίσουμε την σακκούλα . . . και για αργότερα, παίρνοντας τα μαζί στο σπίτι (παρόλο που ο αυθεντικός Marcovaldo, του Ίταλο Καλβίνο, αυτό ακριβώς θα έκανε). Μια χούφτα εκεί, κάτω από το δένδρο, να μας βλέπει και αυτό να τα τρώμε κάτω από την σκιά του και να χαίρεται.

Η αναρρίχηση

Σε κάποιους αρέσουν τα extreme sport